İYİ DOSTLAR BİRİKTİRDİM, HEPSİ AİLEM OLDU.

Bir şehir…

Nasıl bu kadar anlam yüklü, anı dolu olabilir ki? Ama burayı güzelleştiren sizlersiniz. Dilara’nın kahkahası, Hazal’ın endamıyla Bayramiç halkını kendine aşık etmesi, Mısra’nın ağır başlılığı, Kübra’nın hayvan sevgisi, Begüm’ün sokakta yürürken çektiği vloglar, Dilruba’nın her sokağa çıktığında arkasından meydana çıkan Alper, Berkay’ın her zaman asık suratla yanımızda olması ama mutsuz olduğunu asla kabullenememesi, sonradan da olsa aramıza katılan benden daha minik Yeşim’in İngilizce dehası olması. Hepiniz o kadar özel insanlarsınız ki…

Ben bu hayatta karşılıklı sevginin zor bulunan bir şey olduğunu düşünüyorum. Düşünsenize birini seviyorsunuz ama o sizi sevmiyor. Ya da biri sizi seviyor ama siz onu sevmiyorsunuz. Ama bir de şöyle bir şey var sevdiğiniz insan da sizi seviyor. Ben hepinizi çok seviyorum ve zaman zaman anlaşamasak da sizin de beni sevdiğinize eminim.

Bayramiç… Bence bu şehir bana çok şey kazandırdı. İkinci ailemi…

Annemiz Rabia. Hazal evin uslanmaz şımarık kızı, Mısra nişanlı kızımız, Kübra ile Begüm mangal yürekli güzel oldukları kadar cesur ikizlerimiz, Dilruba evimizin yeni gelin olan hanım kızımız, Dilara evimizin neşe kaynağı, Yeşim evin en küçüğü, Berkay evin tek oğlu ve bende zaman zaman şımaran ama çoğu zaman üşengeç kızınız.

Bir söz vardı ‘masadan eksiliyor dostlar’ ya da ‘iyi dostlar biriktirdim hepsi ailem oldu.’ Dilruba yılın sonunda hangisini söyleyeceğimizi sormuştun ya geçen benim diyeceğim söz ‘iyi dostlar biriktirdim hepsi ailem oldu.’ Bu yıldan sonra belki görüşemeyeceğiz birkaçınızla ama beni unutmayın. Çünkü bende unutulmayacaksınız.

Gidiyoruz biz Bayramiç kapat ışıklarını…